Min bi gewdeya te ya bisînor hembêzeke bê sînor xwest.
Min xwest ku, xewa min bi te re li ber dilê zivistanê
bi wergerîn û zivirê xwe temam bike,
Çivîkên bakur di hundirê min de xwe kerr bike,
Ji bo ku, zivistan û fêkîya di dilê zivistanê de giran bûyî,
Ji bo ku zimanekî xwisî ketî li ser, sar bûyî û qerisî bibîr bînim,
Ez di wê valahîya kimyewî ya ku min sermest dike de sekinîm û min lava kir:
Min nehêle li vê valahîya reş û tarî,
Min demeke kûr xwest ji te,
Lê nede min!
Ne kêrî zivistanê ne jî kêrî havînê tê dilê min,
Biderizîne zimanê qerisî yê di navbera me de,
Nikarîm sedema nebûna te jî xwe re bêjim,
Çi wext e nebûna te
Mîna kevaneke biberf di hundirê min de.
Rabe li ser pîyan, nêz be, zimanê xwe di devê xwe de wergerîne û bêje;
Ez bi wê/wî re li ser kevirên bêzaaaar yên behrê lêxistî bêdeng bibûm.
wergêr: erdalok
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder