ji bo Brahîm Golestan

Ji Nu Ve Vejîn

Ayeteke tarî ye hemû hebûna min

ku te di xwe de dûbare dike

Wê bibe sehera ebedî ya ajdan û gulvebûnê.

min di vê ayetê de ji te re, ax kişand, ax

min di vê ayetê de tu

Deq da dar û av û agir

Ger ku jiyan

kolanek dirêj be ya ku her roj jinek bi zembîla xwe derbas dibe,

Ger ku jiyan

werîsek be yê ku zilamek xwe ji şaxekî dar de kiribe

Ger ku jiyan zarokek be yê ku ji dibistanê vedigere,

Ger ku jiyan cixareyek be yê ku di nav rehaveta du şadbûnê de hatibe vêxistin

An jî kesekî behitî be ku bi rakirina şewqa xwe, di rê de derbas dîbe û bi kenekî bêwate ji Kesekî din rê dibêje “beyanîbaş”.

Ger ku jiyan ew keliya xitimî ya ku awirên min di çavên te yên gemarî de xwe bi perçe perçe xira dike be,

derxistineke heye di vê de,

ez ê van bi heyva xwe û têgihiştina tariya xwe ve gire bidim.

di odeyekî qasî tenêtiyê de,

dilê min î qasî eşqê, 

bi nemana gulên xweşikên di guldankan de,

bi wê  şitla çinîna te ya bexçe de û

bi hûtûna qasî paceyekî ya qenaryakî/ê, temaşeyê hêcetên hêsan ên bextewariya xwe dike,

ax…

Ev e ya dikeve para min.

Ev e ya dikeve para min.

Ya dikeve para min, bi daliqandina perdeyê, asîman ji min standin e

Ya dikeve para min, daketina ji pelpelokekên hatî terikandin e û

di xeribî û rîzînî de gihiştina tiştinan e.

ya dikeve para min, di bexçê bîranînê de gerîneke xemgîn e

û mirinek e, li ber ew dengê xemgîn ên desten te yên dibêje “ji te hez dikim”.

ez destên xwe di bexçe de diçînim

ez ê şîn bibim, dizanim, dizanim, dizanim

û wê hechecîk di kortika tiliyên min ên bi hibir de hêk bike.

ez ê guharan têxim guhên xwe

ji du gilyazên sorên cêwî

û ez ê neynûkên xwe bi pelên beybûnan bixemilînim.

kuçeyek heye li wir;

şeveke bi efereya bayê ketî de

Hêj, lawikên ku ji mi hez dikirin

bi heman porên tevlî hev, stûyên zirav û lingên sist re

kenên bêguneh ên keçikek biçûk difikirin.

kuçeyek dilê min heye

ji taxa zaroktiyê diziye

û wisa ye,

Yek dimire û yek dijî

Tu neçîrvan bîreke jehr û cehimî de nêçira almastan nake.

Ez periyek biçûkî xemgîn dizanim

Di behrê de dijî
Û dilê xwe di bilûrek textik de
Periyek biçûkî xemgîn
Bişev bi ramûsanekê dimire
Û sibehan bi ramûsanekê  ji nû ve jîn dibe

Furuğ Ferruhzad (1935 – 1968) 

wergêr: Erdal Gezici