Birhan Keskin - Kiryarên Zivistanê Yên Li Min

I

Seni bir boşluğa attım
gövdemi başka gövdeler bilmeyecek artık
boşluk sesi ol..
hoşluk sesi ol..

sonra dönüp üz beni.

Yüzüm yüzünü terk edeli kıştı.
Yeni yeni kıştı. Kollarım kendi
bacaklarımı sarmıştı. Fotoğrafta görünmeyen
ışıklar vardı. Sandalyenin ucuna oturmuştum.
Gözlerim bacaklarıma dolanan kollarıma,
sonra bacaklarıma, sonra daha uzağa, salondan
da uzağa,
o yok yere bakıyordu.

seni bir boşluğa attım
gitmek üzereydim kalktım
boşluk sesi ol..
hoşluk sesi ol..

Gözlerimdeki ay ışığı
gözlerinin körlüğü içindi.

II

Hadi benim umarsızım
ben ölmek üzereyim
yorgunluğum da öyle
sabrımın son parçasını da yedim
az önce.

Hadi benim suskunum
geçtiğim yılları yaktım ardımda
çocukluğumdan gelirken düştüğüm
o keskin virajdan
sürüklendiğim bu vakte dek
sıkıca tuttuğum
kırık dökük inançlarım bile
ölmek üzere.

hadi benim kırgınım
kışın bana yaptıklarından,
yazın beni öldüren yıldızlarından sonra
yitirdiğim mevsimler değil,
vaktim yok,
baktığım yerleri yaktım
içime ağladığım suları da içtim
az önce.

III

Seni şimdi bir yabancı gibi karşıma alıp
sanki senden bahsetmiyormuşum gibi yapıp
sanki benden bahsetmiyormuşum gibi
hatta bir aşktan bahsetmiyormuşum gibi
fırtınayı ve huzuru anlatacağım sana.

Yılları ve yolları, limanları ve fırtınayı
ve aşkın belki hiç adı geçmeyen kuzeyini
aşkın bu kuzeyden nasıl düşürüldüğünü,
artık sonsuza dek yitirdiğimizi
büyünün bitişini,

hiç gerekmeyen yıllarda huzur,
çok gereken yıllarda da fırtına
nasıl yaşanır onu anlatacağım.

Seni bir yabancı gibi karşıma alıp
bunun dayanıklı bir şey olmadığını
sürekli kılınmadığını, çünkü aşkın
yapılan bir şey olmadığını,
başlangıçta bir melek konduğunu
sonunda bir kelebek öldüğünü,
yani kısacık sürdüğünü, oysa hayatın
bir korkular ve alışkanlıklar bütünü
olduğunu,
bütün bunları sana
nasıl anlatacağım?

IV

Kalbim
ölü mevsimler gibisin
bir şeyin görünmeyen iyi yanları gibi
ama bitti mevsim,
bir başka yolcu yok sana
fark etmez gibisin.

Kalbim
demir masanın küfü, örtünün yırtığı
camın kırığı, patlayan freni hayatımın
kalbim, anla, bitti mevsim
bir başka yolcu yok sana.

Birhan Keskin

Kiryarên Zivistanê Yên Li Min

I

Min tu avêt nava valahîyekê
Dê ti gewde gewdê min nezane êdî
Bibe dengê valahîyê...
Bibe dengê xweşahîyê...

Paşê vegere û min biêşîne


Gava ku rûyê te, rûyê min terikand zivistan bû.
Hêj nû bibû zivistan. Destên min çîpên min pêçandibû. Di wêneyan de şewqên nedîbar hebûn. Li ser kevîya kursî rûniştibûm. Çavên min li destên ku çîpên min pêçandî, paşê çîpên min, paşê jî jê dûrtiran, ji salonê jî dûrtir, li wê valahîya tuneyî dinihêrî.

Min tu avêt valahîyekê
Dikim biçûma, rabûm
Bibe dengê valahîyê...
Bibe dengê xweşahîyê...

Hîvrona di çavên min de
Ji bo koraya çavên te bû.


II

De bêçareya min
Ez dikim bimirim
Westana min jî wusa
Min kerta dawî ya sebra xwe jî xwar
Bistek berîya niha


De bêdengîya min
Min salên ku jê bihûrim şewutand li paş xwe
Ew bawerîya min a şikestî û jihevdeketî ya ku min xwe pê ve şidandibû
Ji wê fetloneka dijwar a ku gava ez ji zarokatîya xwe dihatim lê ketibûm û heya niha ez pê ve kaş dibim jî dike bimire.

De dilşikestîya min
Kiryarên zivistanê yên li min,
Piştî havîna ku stêrkên wê min dikujin,
Yên ez wenda dikim ne demsal in.
Wextê min tune,
Min derên ku lê nihêrîbûm şewitand
Avên ku herikandibûm hundirê xwe jî vexwar
Bistek berîya niha.


III

Ez ê aniha te wek bîyanîyekî bidim li hemberê xwe û
Çan wekê behsa te nakim
Çan wekê behsa xwe nakim
Heta çan wekê behsa eşqê jî nakim
Ez ê behsa bahoz û aramîyê bikim ji te re.

Sal û rêyan, bender û bahozan û bakurê eşqê yê belkî navê wî qet derbas nebûyî, bê çawa eşq ji wê bakurê hatîye ketin, bê çawa êdî heta hetayê me ew wenda kir, xelasbûna efsûnê,

Di salên beredayî de aramî,
Di salên kêrhatî de bahoz
Bê çawa tên jîyîn ez ê behsa wan bikim.

Ez ê çawa te wek bîyanîyekî bidim li hemberê xwe û
Bê çawa bêjim ev ne tiştekî qayîm e, bi domdarî nehatîye kirin, ji ber ku eşq ne tiştekî çêkirîye,
Di serî de ferişteyek lê danîye,
Di dawî de perperokek lê mirîye,
yanê kurtikî domîye, lê jiyan bi tirs û elimandinêyek pêk hatîye,
Ez ê Van hemûyan ji te re
Çawa vebêjim?


IV

Dilê min
Mîna demsalên mirî yî
Mîna tiştekî ku alîyên wî yên baş nedîbar î
Lê xelas bû demsal
Rêwîyeke din nîn e bo te
Mîna bêhay î.

Dilê min
Kufa maseya hesin, çirîyaya rûberê,
Şikestîya camê, teqîyaya frêna jîyana min,
Dilê min, fehm bike,
Xelas bû demsal,
Rêwiyeke din nîn e bo te.

Birhan Keskin

werger: h-erdalok

Birhan Keskin - Sibat

Birhan Keskin - Sibat

Ez bi vê olana hundirê xwe, ez bi vê pêta agirê hundirê xwe, hew dikarim vê hi-narê hilgirim.
Yê ji destê min bikeve, odeyên wê belav bibin, birijin; dilê min ranake.
Ji min; ji demsalan dayîk, ji xewnên min tûl, ji emrê min êş û elem nizilîye li te
Ev eşq wekî dizayneke bêîmkanî ma li ba min, nikarim hilgirim.

Dilê min di vê helbestê de, ku navê wê Sibat e, wekî çemekî dirêj diêşe.
Giloka h'eyê min verisî.
Ji ser milê xwe yê çepê hespê xwe yê reş; ji wê sibata kevin a ku bi te ketibûm jî çala xwe distînim.
Ramana e'rafeke sor dayne şûna wê valahîya ji min mayî.
Daristanek çawa tê bîranîn di pelekê de, vê carê bila ew be ya ku min tîne bîra te.

Rojek bê û ji destê te jî bikeve hi-nar,
Rojek bê û eşq te jî ji cihekî rake û dayne li cihekî din,
Û çi wextî li ser milkê dilê te bigire berf
Wî çaxî gazî min bike, ez ê ji te re vebêjim bê çawa ji emrekî bi ziviran dibihurin quling.

Nebêje di h'eyê min de safrayek zerik,
Di zimanê min de rûpelek bagerî ku difire,
Di gotinên min de şifreyek jêbirî heye.
Te nikarî min jê bike ji çolê, rêya min e'raf e.

werger: h-erdalok

Birhan Keskin - Şubat

Ben bu içimin yankısı, ben bu içimin koruyla

bu narı daha fazla taşıyamam.

Düşecek ellerimden, dağılıp dökülecek odaları,

dayanamam.

Benden sana mevsimlerden anne, uykularımdan tüller,

ömrümden ağrılar sızmıştır.

Bu aşk bende bir imkânsızlık tasarımı gibi kaldı,

kaldıramam.

Adı Şubat olan bu şiirde kalbim

uzun bir nehir gibi ağrıyor. İnat yumağım çözüldü.

Sol omzundan siyah atımı, sana düştüğüm o eski şubattan

çukurumu alıyorum.

Benden kalan boşluğa kırmızı bir araf düşüncesini koy.

Nasıl hatırlanırsa bir yaprakta bir orman

bu kez o olsun beni sana hatırlatan.

Bir gün olur senin de düşerse elinden nar

Aşk bir gün seni de alır bir yerden bir yere koyar

Ne zaman ki kaplar gönül mülkünü kar

Çağır o zaman, anlatırım sana,

bir ömürden nasıl döne döne geçer turnalar.

Sanma ki inadımda sarı bir safra

dilimde uçuşan rüzgârlı bir sayfa

sözlerimde silinmiş şifre vardır.

Sökmedin beni çölden, yolum araftır.

Birhan Keskin - Mûrîstang

Birhan Keskin - Mûrîstang

Min bi sebra rihê xwe, bi eşqa dilê xwe ava kir,
ji dantêlên pereng ev rê, li bin daristanê,
bes wê bixwîne.

Min, duaya li kenarê devê min disekine ya ku te dîtî, ji axa li bin pîyên xwe, hêsrên ku min rijandî bawer kir. Wusa dirêj e ku dinya; ji bo pêçandinê, tewandinê, vebûnê ku bibe çarşef. Pêkan e ji bo emrek rê çêbike, rê biçe.

Ax! dîsa jî bila ti kes kedera li ser rêya min nezane, bila mezin bibe, fireh bibe, bigere li emrê min; girtîye derîyê wê jî zû ve, paceya wê xeydan.

Kî yê fehm bike van nîşaneyên pereng? Bila ji zimanê ti kesî neyê xwendin yên ku di hundirê min de hûr dibin. Ji bo şînahîyekî li deşt û çîyan veşartî ketibûm rê. Yê min jî hebû qîrîneke henderan, qederek li ser de çû, min teslîmê bagerê kir.


Karinca - Birhan Keskin

Ruhumdaki sabır, kalbimdeki aşkla kurdum
kor dantellerden bu yolu, ormanın altına
yeter ki oku onu.

Senin gördüğün ağzımın kenarında duran dua,
ben ayaklarımın altındaki toprağa, döktüğüm
gözyaşına inandım. Öyle uzun ki dünya;
katlanmaya, kıvrılmaya, açılıp çarşaf olmaya.
Mümkündür yol yapmaya bir ömür, yol almaya.

Ah! yine de yolumdaki kederi kimse bilmesin,
büyüsün, genişlesin, dolansın ömrümü;
kapısı kapalı çoktandır, penceresi dargın.

Kim anlayacak bu kor işaretleri?
Kimsenin dilinden okunmasın içimde ufalan.
Ovada ve dağda saklı bir mavi için
düştümdü yola. Benim de yaban bir çığlığım vardı,
çok zaman oldu, teslim ettim onu rüzgara.

Kışa girdik kıştan çıktık
ama değişmiyor insan
karınca duası diyorlar ördüğüm yola..

Em ketin zivistanê, ji zivistanê derketin
Lê naguhere însan
Dibêjin 'duaya kurmorîyê', ji rêya ku min honandî re.

Werger: h-erdalok