Ey rihê min ê gebsoyî,
Bûdelayê kal!
Di baskên xwîna te de çîrûskeke har pêdiket,
Hema galûka hêvîyê bi hêdî li te biketa, radibû li ser pîyan
Ey nexweşê ku niha bi her gavê helkehelk pê dikeve,
Hespê beredayî!
Xwe bi erdê ve dirêj bike û li ber xwe bide.
Dibe qey hêleke dinyayê netemire...
Rihê min! êşên xwe binixwimîne.
Wextê hişyarbûna di darbestên ji mermerên giran e.
Têkçûyî, di nav birînan de yî, kalbûyî yî, xurifî...
Êdî ne tehma pevçûnê,
Ne jî firtonekên napengivîn yên eşqê nagihêje peravên te.
Bi xatirê te! klama bilûrê,
Axîn kişandina flûtê! bi xatirê te...
Êdî derîyê min yê mirûztirş û tarî nedin.
Ey kûrahîya hezê, agirê pêjnê! bi xatirê te...
Rihê min! bihara te ya xweşik bi dawî bû.
Wext wextê xelasbûna ew bêhnên ku dîn û har dike ye.
Di bin pîyê min de giroverok dizivire dinya.
Di devê çîyayên bi berf û bêdeng de,
Rêwîyeke qerisî ber bi zinaran ve dişemite.
Hewce nake ku tu xwe li destê ricifa raborîyê, Qulûbeya bager a bi qamîşan hatî honandin, bigirî.
Ey girîzana muazzam ya zemanê rihê min ku bi her nefesê gewdê min dadiqurtîne!
Gazî şepeyên dinyayê bike.
Zeman wê te bipêçe, bireqisîne û bibe.
wergêr erdalok
